تأثیر خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان جوان سالم فعال در مهارت پرش-فرود تک پا

مقدمه و اهداف با توجه به اینکه خستگی به عنوان پدیده­ای شایع در طی فعالیت ‏های ورزشی و تمرینی شناخته می­شود و فرض بر این است که این پدیده در اغلب موارد باعث اختلال در عملکرد حرکتی افراد و ایجاد آسیب­های مختلف می‏شود، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی در مردان جوان سالم فعال در اجرای مهارت پرش-فرود تک­پا از ارتفاع بود. مواد و روش‎ها 20 آزمودنی مرد جوان سالم فعال در دسترس در تحقیق نیمه ­تجربی حاضر شرکت کردند. برای ایجاد خستگی موضعی از تست وینگیت و برای ایجاد خستگی عمومی ناشی از فعالیت تا حد واماندگی، از آزمون بروس استفاده شد. برای ثبت فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی (سرینی میانی، پهن خارجی، درشت ­نی قدامی، نازکی­نی طویل، دوقلوی داخلی و نعلی) از دستگاه الکترومایوگرافی و برای تحلیل آماری داده­ها، از روش آنوا با اندازه­ های تکراری برای بررسی اثر دو نوع خستگی موضعی و عمومی بر متغیرهای وابسته در سطح معناداری 05/0≥P استفاده شد. یافته ­ها نتایج تفاوت معناداری بین اثر خستگی موضعی و عمومی بر میانگین فعالیت نرمالیزه شدۀ عضلۀ سرینی میانی (046/0=P) و میزان فرکانس میانۀ عضلۀ دوقلوی داخلی (019/0=P) را نشان داد، در حالی که بین میانگین و حداکثر فعالیت نرمالیزه ­شده و همچنین فرکانس میانۀ عضلات سرینی میانی، پهن خارجی، درشت­نی قدامی، نازکی­نی طویل و نعلی تفاوت معناداری بین دو نوع خستگی موضعی و عمومی مشاهده نشد (05/0 نتیجه­ گیری با توجه به یافته ‏های تحقیق حاضر، به نظر می‏رسد که میزان اثر نوع اعمال خستگی موضعی و عمومی بر عملکرد عضلات اندام تحتانی حین اجرای حرکت پرش-فرود تک­پا یکسان است.